Nowe buty! Nic prostszego… ale nie w przypadku butów trekkingowych. Zakup jednej takiej pary to prawdziwe wyzwanie. Nie tylko dlatego, że to zakup na kilka sezonów, a może nawet lat. Buty trekkingowe to wierny towarzysz górskich wędrówek. Od nich często zależy czy dotrę do celu. Od lat jestem wierna włoskiej marce Scarpa, choć aktualnie, równolegle używam także produktów innej marki na S.

Buty trekkingowe to nie to samo co szpilki!

Jestem kobietą, więc kupowanie butów to mój naturalny żywioł! Ha, nic bardziej mylnego. Szpilki, baleriny czy sztyblety nie pochłaniają jednak tyle mojej uwagi co buty sportowe – biegowe, terenowe, trekkingowe. Nie tylko ze względu na cenę – uwierzcie, te pierwsze są zdecydowanie tańsze. W przypadku sportowych butów, kolejne pary zużywam do końca, a często nawet o krok dłużej. W górach jestem wierna włoskiej marce Scarpa, choć ostatnio poznaję też inną markę na S – Salewa.

Wygoda ponad wszystko

Niewygodne szpilki zawsze można zrzucić pod biurkiem i nikt tego nie zauważy. Niewygodnych biegowych butów nie zdejmę w połowie maratonu, a bez idealnie dopasowanych butów trekkingowych nie pokonam kilkudziesięciu kilometrów w wymagającym terenie. A ponieważ dobre (tzn. trwałe, wygodne i niezawodne) buty trekkingowe kosztują kilka razy więcej niż te codziennego użytku, ich zakup to czasem droga przez mękę. Od lat jestem wierna jednej marce, włoskiej Scarpie, i w ten sposób skracam sobie tę drogę o połowę. Zanim jednak doszłam do tego, przetestowałam i wykończyłam dwie pary.

Przy pierwszych  – marki Olang (właśnie odkryłam, że to też włoska firma!) – popełniłam błąd nowicjusza, kupiłam je w tym samym rozmiarze co zwykłe buty. Straciłam przez to paznokieć w paluchu, wyłam z bólu na długich zejściach, ale i tak wyrzuciłam je dopiero wtedy gdy przetarła się podeszwa a woda zaczęła się wlewać dołem. O drugiej marce – przez grzeczność nie wspomnę jej nazwy – mogę tylko powiedzieć, że była porażką. Jak coś jest do wszystkiego, to jest do niczego – powinnam była zaufać tej mądrości. Dziś bym reklamowała buty i ich odklejone podeszwy a nie naprawiała na własny koszt. Po dwóch sezonach – przyznaję, że intensywnych – skóra była popękana i zniszczona. A przecież umiem dbać o buty, czego najlepszym dowodem jest kolejna para, ulubionej dziś marki Scarpa.

11 wspólnych lat na szlaku

Wysokie, skórzane i z goretexem, przeszły ze mną wiele szlaków przez 11 lat. Po drodze wymieniłam im podeszwę, która pękła podczas pokonywania GR 20 (czyli Grande Randonnée – górski szlak, uznawany za najtrudniejszy długodystansowy szlak w Europie, przebiega niemal przez całą Korsykę, łącząc południową i północną część wyspy). Służyły mi przez trzy pory roku – jesienią, zimą i wiosną – w bardzo różnych górach. W nich weszłam na swój pierwszy trzytysięcznik – Grossvenediger a rok później na Mont Blanc. Sprawdzały się na via ferratach i w Tatrach. Za nimi góry na Korsyce, ale i zimowe Beskidy. Pasowały do nich raki podczas zimowego wejścia na Babią Górę, a latem krótkie spodenki podczas upalnych wędrówek we Francji. Ich wędrówka powoli dobiega jednak końca. Bo i goretex nie spełnia już swojej funkcji i coraz bardziej gładka podeszwa nie daje mi pewności na mokrej skale.

Myśl o wymianie tych butów towarzyszyła mi już poprzedniego sezonu. Ale po pierwsze – żal było się z nimi rozstać, a po drugie – wiedziałam ile wysiłku trzeba będzie znowu włożyć w kupienie dobrych butów trekingowych. Na dodatek jeszcze zaczęły rozpadać się letnie buty górskie – choć rozpadać to mało powiedziane. Zapadła więc decyzja o zakupie trzech par butów.

Kto bogatemu zabroni?

Spokojnie, nie bogatemu i nie od razu trzech. Ale właśnie dlatego, że nie bogatemu, nie kupuję już tanich butów – patrz wyżej,  nieszczęsna druga para. Mając trzy pary, każdą z nich osobno i wszystkie trzy na raz, będą mi służyć znacznie dłużej. Trzysezonowe Scarpy postanowiłam wymienić na dwusezonowe, letnie na letnie, a dodatkowo kupić typowo zimowe buty. Te ostatnie wybiorę dopiero jesienią, więc jeden problem mam na razie z głowy. Już przed planowanym na przełom marca i kwietnia wyjazdem w Alpy Bergamskie, wiedziałam, że bez nowych butów się nie obejdzie. Zabrałam się za ich wybór już dwa miesiące temu! Najpierw przejrzałam katalog włoskiej firmy i z przerażeniem stwierdziłam, że moje stare buty już nie istnieją. Poszukiwania trzeba więc zacząć od początku. Skóra licowa, nubuk czy materiał? Z goretexem czy bez? Kolor? Podeszwa? Wkładka? I jeszcze całe mnóstwo detali. Rozmiar? Dotychczasowy 38? Nie, o połówkę większy. Podczas siedmiu lat biegania urosła mi stopa. W końcu, drogą eliminacji wybór padł na dwa modele.

Ja wybrałam jeden, a doradca ze sklepu Outdoorzy.pl po konsultacji z dystrybutorem Scarpy w Polsce, kolejny. Ja – Revolution. Oni – Kailash. Pierwszy ładniejszy – tu jednak wybierałam oczami. Drugi brązowawy, a ja tak nie lubię tego koloru! Oba z goretexem. Pierwsze szerokie, drugie węższe.

Dla mnie najważniejsza jest podeszwa!

Zdecydowała jednak podeszwa. Czyli to, czego podczas wędrówek w górach nie widać, ale biada mi jeśli nie będzie odpowiednio wytrzymała. W modelu Kailash jest zdecydowanie wyższa, ma głębszy bieżnik i bardziej „agresywny”. Na ewentualnym śniegu też będzie się lepiej trzymał. Revolution jest niestety zbyt delikatny jak na moje oczekiwania i górskie przebiegi – a te są dość konkretne, nierzadko robimy 30-40 km co drugi weekend.  Moim zdaniem szybciej się zetrze, a ja zacznę się ślizgać. Delikatny szary kolor z dodatkiem miętowego, przegrał więc z brązowym. Przed nami mam nadzieję kilka pięknych lat w górach. I już chciałam usiąść i cieszyć się z podjętej decyzji, gdy podczas dzisiejszego biegania z przerażeniem uświadomiłam sobie, że pod koniec kwietnia zaplanowałam Beskid Makowski a zaraz później Beskid Niski. A w niższych górach zdecydowanie preferuję niskie buty.

Scarpa Stratos już dalej nie pójdą

Wiem, że są turyści, którzy używają tylko wysokich butów i sama przez lata tak robiłam. Dopiero wyjazd do Portugalii w góry Serra da Estrela przekonał mnie do kupna niskich. I wcale nie wysokość gór zdecydowała – najwyższemu szczytowi Torre (czyli wieża) do dwóch tysięcy brakuje jej 7 metrów, więc Portugalczycy ustawili na szczycie wieżę i w sumie jest 2000 m n.p.m. Zdecydowała temperatura. Końcówka sierpnia to w tym rejonie ponad 30 stopni Celsjusza. Jeszcze lepiej niskie buty, właśnie Stratosy, sprawdziły się w ubiegłym roku we Włoszech. W Alpach Bergamskich, które przypominają nasze Tatry radziły sobie bardzo dobrze. Na skałach, trawiastych szlakach, w lesie czy na łatwej ferracie.
W połączeniu z biegowymi skarpetkami, moje stopy czuły się komfortowo nawet w te upalne dni.

Niskie buty towarzyszą mi w niższych górach, w „moich” najbliższych Beskidach, ale nie tylko. Przeszłam w nich ponad 100 km na Roztoczu i co najmniej drugie tyle na Polesiu. Świetnie wędrowało się w nich po lasach i podmokłych ścieżkach. Dlatego te górskie buty wykorzystuję także w dość łatwym, niemal płaskim terenie. Stratosy trafiły do mnie trzy lata temu przez wyjazdem w Małą Fatrę. Nie mam pojęcia ile przeszły kilometrów, ale szacuję, że tysiące. Przy kolejnych już sobie obiecałam prowadzenie dokładnych statystyk – w końcu jestem umysłem ścisłym. Nie mają goterexu bo uznałam, że latem jednak rzadziej pada. Nie wytrzymały w nich dwie rzeczy – wkładka wygląda jakby pogryzły ją myszy (to akurat można łatwo wymienić). Gorzej z podeszwą. Zresztą sami zobaczcie.

Znowu woda wlewa mi się od spodu. To znaczy, że wystarczy że idę podmokłą ścieżką, a buty zasysają wilgoć i komfort wędrówki się kończy. Zaraz więc po powrocie z włoskiego urlopu trzeba będzie podjąć decyzję w sprawie letnich butów. Tym razem postanowiłam dać szansę innej marce i bardzo jestem ciekawa tego eksperymentu. Przekonało mnie ponad 300 lat doświadczenia, rodzinna firma i chwalony serwis posprzedażowy. Jak przystało na marketingowca, to tylko zaostrzyło mój apetyt.

* Daj kobiecie odpowiednie buty, a podbije świat” – tak twierdziła Marilyn Monroe

Tekst ukazał się na blogu outdoorzy.pl